Kruwlichs Jakob


DE SEPP UN DE BASCHTIAN ODER DIE TEIRI HINGLE


Jakob Kämpfer
Schriftstellername: Kruwlichs Jakob; 1898 Grossscham – 1956 Temesvar)

Sebastian Strackhals war aner vun die gscheitschti Leit in Grossscham. Als klaaner Bu war er nämlich aan Johr in Omor ungrisch lerne, drum war er aach no später schun a phaarmol kandidiert for uf de Richterstuhl. Freilich gewählt is er niemols gin, weil die Schamer han sich gedenkt: „A gar zu gscheiter Richter is halt aach net gut.“ Die Leit sin deswegen doch alli zu ihm um Rot froe gang, wie des oder sel zu mache is.

De Baschtian Strackhals hat nämlich gut gewisst, dass mr nor im Fruhjohr die Schwein gelze derf, un hat aach ausrechne kenne, wie viel a jeder an Weechsteier zu zahle hat. Mit aam Wort, er hat gewisst, wann aner sich net helfe kann, oder net waass, wie er sei Geld losbringe soll, der muss in die Stadt zum Fischkal, denn der tut de Leit de Hoserieme schun enger schnalle. Weil vun dort geht sicherlich a jeder „erleichtert“ fort.

Unser Baschtian hat sich awer ghiet, mit solschem Mann amol etwas zu tun. Awer schliesslich mr is jo doch net immer vorsichtich genuch un mr kummt aach oft mit dem Nochber in de Streit. So wars aach beim Baschtian Strackhals.

Sei Nochber, de Sulz Sepp, hats net wille dulde, dass de Baschtian grad ihm die gfreckti Hingle in de Garte werft. De Sulz war sunscht a ganz ruhicher Mann un wegen aam oder zwaa gfreckte Hingle hat er doch net wille es Maul ufmache. Die Gschicht is awer immer ärcher gin un zum Schluss hat de Sepp anstatt Kerwus lauter gfreckti Hingle in seim Garte leie ghat.

Es hat sich aan Wort ins anri gin un die Sach ist vors Gericht kumm. Un mr waas doch, wie haklich unser Leit sin; aanr darf dem anre net mol in de Sack spauze, viel wenicher a gfrecktes Hingl in de Garte werfe. So is no die Kumedi angang, un alli zwaa han misse uf Temeschwar zum Gericht fahre.

Freilich, de Baschtian war de gscheitri un hat schun drham gewisst, an wen er sich zu wene hat. De Sepp hat aach um Hilf gsucht, hat awer nimmer gwisst, wie so a Mann haasst, der ihn beim Gericht vertrete soll.

Er hat sich awer net viel scheniert un hat sich gedenkt, „for was hat mr danns Maul, mr kann doch die Leit frooe“, un hat aach schun de erschti beschti Herrischi angephackt un gfroot: „Herr, wisstr net, wu der Mann wohnt, der am helft?“ De Herrischi hat mol gschaut un war so verstawert, dass er selwer net gewisst hat, ob er a Kittl oder a Hos anhat.

„Na, wer soll denn das sein?“ froot no de Herrischi. „Der Mann, der ums Geld lieje tut“, saat de Sepp un is awer ganz bleich gin, weil er die Wohrheit hat misse saan.

De Herrischi war aach net grad so dumm un hat dem Sepp glei so a Fischkal gsaat, der gut roppe kann. Er hat freilich net viel suche misse, weil die Fischkals kenne jo alli gut roppe, sogar dort, wu ka Fedre sin. Bei deni losst, glaaw ich, a jeder die Fedre flieje.

Wie de Sulz Sepp no mit seim Fischkal zum Gericht kumm is, gsieht er dort glei sei Nochber, de Baschtian Strackhals, aach mit so am Mann rede. Na, denkt er sich, ich muss doch gwinne, ich han mrs vorghol, un wanns a ganzi Kuh koscht.

In aner Weil hat die Verhandlung angfang un a jeder hat dort derfe rede, nor de Baschtian un de Sepp net; die zwaa han misses Maul hale.Endlich wars no aus un de Sepp hat gewunn.

De Baschtian war nämlich a bissl zu geizich un hat seim Fischkal nor a Sau versproch, drum hat er aach de Prozess verlor. A Kuh is halt doch mehr. Awer, hat sei Fischkal gsaat, wann er noch zwaa Pherd reschkiert, kann er noch immer gwinne. Des hat dem Baschtian freilich gfall un er hat sich schun gfreit, wie er no am End lache werd.

Der Prozess is awer net zu End gang, un in am Johr hat de Baschtian ka Pherd un de Sepp ka Kuh un ka Schwein mehr ghat; alles is uf die gfreckti Hingle drufgang. Mr maant jo gar net, was so a phaar gfreckti Hingle alles zamfresse kenne.

Wie die zwaa Nochbersleit nix mehr zum verprozesse ghat han, maant no dem Sepp sei Vertreter, es wär doch besser a magre Ausgleich wie a fette Prozess. Er gibt ihm de guti Rot, er soll sich mit seim Nochber vergleiche, weil die gfreckti Hingle sin doch nimmer in seim Garte un im Friejohr kann er nochmol Kerwus anbaue. Es koscht ka Geld mehr un is doch immer schener, wann mr mit seim Nochber in Anichkeit lebt. Die zwaa Schwowe sin, wie se schun alles los ghat han, friedlich mitnaner hamgfahr.

Uf mol saat de Sulz Sepp: „Baschtian, Baschtian, hätte liewer mir die Hingle geroppt und die Fedre in Grossscham rumflieje gelosst, so hätte se wenichschtens uns net geroppt un es hätt aach ka Geld gekoscht.“


Aus: Schwowisches Volksbuch, Prosa und Stücke in Banater schwäbischer Mundart, ausgewählt und eingeleitet von Karl Streit und Josef Zirenner. Herausgegeben vom Verlag „Neuer Weg“ in Zusammenarbeit mit der „Neuen Banater Zeitung“